Doe je dondertje goed, want je zieltje zit er in

Mijn opa zei dit vroeger altijd: “Doe je dondertje goed, want je zieltje zit er in.”

Er zit een kern van waarheid in. Je bent namelijk geen lichaam met een ziel, maar een ziel met een lichaam. Dat lichaam is op een gegeven moe, op, ziek, omdat we er niet goed voor gezorgd hebben, niet naar ons lichaam geluisterd hebben. Ons lichaam blijft dan achter en onze ziel gaat verder. Het klinkt heel hard wat ik nu zeg, maar zo zit het wel in elkaar.

De mensen dien we nu om ons heen hebben, ook al lijkt dat vaak toeval, horen bij onze zielengroep of zijn bij onze zielengroep om dingen te kunnen doen met z’n allen. Vaak zelfs al in vorige levens, als hele andere personen. Misschien iets wat ons in vorige levens niet is gelukt, maar wat we gezamenlijk moeten doen.

Het enige probleem is vaak dat we elkaar niet herkennen, totdat we gaan nadenken en merken dat we iemand niet mogen om wat hij/zij ooit heeft gedaan, wat ons in gevaar bracht of nog erger.

Het leven is een repeterend verhaal, totdat je doet of mag doen wat je zielendoel is. Als dat is gelukt, mag je ziel rusten en hoef je niet meer terug naar het volgende lichaam. Dan heb je je zielenrust gevonden.

Hoever ben jij hiermee? Doe jij al wat je mag of heb je geen idee welke roeping bij jou hoort? Voel je je goed in het werk doet, of is het een sleur? Als dit laatste het geval is, dan is het niet jouw werk en hoor je er niet in thuis. Ga dan eens voor jezelf kijken wat wel bij jou past, volg jouw droom en niet die van een ander.

Je moet die droom volgen, waar hij ook naar toe leidt.

 

Ik hou van Oma

Ik heb twee oma’s gehad, net als iedereen. Eén heb ik er nooit gekend, omdat ze vlak voor mijn geboorte is overleden. De ander is 99 jaar geworden. Maar één ding zullen ze alle twee gemeen hebben gehad.

Ze hadden alle twee oordelen, meningen en adviezen, kortweg OMA. Maar oma’s zijn niet speciaal, want we doen het allemaal. We staan allemaal klaar met oordelen, meningen en adviezen. Of mensen het nu willen of niet, wij geven ze. Maar waarom wil je ergens een oordeel of een mening over hebben?

Het is eigenlijk moeilijk om ze niet te hebben, maar moet je ze ook ventileren. Zitten mensen er op te wachten, meestal niet eigenlijk. En word jij er gelukkig van om ze te geven, meestal ook niet. Er zijn wel uitzonderingen, die doen de hele dag niet anders. Maar veel vrienden hebben ze vaak, maar dat is maar een mening van mij.

Oma mag best wat vaker thuis blijven. Haar altijd thuis laten is niet te doen, maar probeer eens een paar dagen zonder oordelen te leven en kijk eens wat het je brengt. Vaak meer plezier in je leven, omdat je anders naar mensen kijkt en meer rust hebt. Mij bevalt het al een tijdje, meer rust en meer tevreden. Soms hoor je me nog wel eens brommen, maar ach een ventiel maakt ook herrie.

 

Dromen

Iedereen droomt en soms zijn die dromen levensecht. Dat noemen ze lucide dromen. Je voelt dan ook wat je in je droom voelt. Vandaar dat je soms wel eens wakker wordt met tranen in je ogen.

Ik had ook zo’n droom deze week. Hij was een beetje vreemd, maar ik raakte er niet door van streek omdat hij heel rustig aan voelde. Later begreep ik pas waarom.

Ik droomde dat ik dood ging, al mijn familie was er en een voor mij onbekende man, maar hij voelde als heel bekend. Ik ging dus ook werkelijk dood in mijn droom en ik zag het allemaal gebeuren van boven af. Wel heel raar om te zien dat je je laatste adem uitblaast en die man bleef maar bij me.

Op een gegeven moment ging ik ook afscheid nemen van mijzelf en ik gaf een zoen aan de dode ik op de tafel. En ik kwam weer tot leven, plotseling alsof..oh wacht even, de kus des levens. Ik had ervoor gezorgd dat ik opnieuw geboren werd en die man was er nog steeds.

Ik was niet verdrietig geweest, ik had alleen een heel rustig gevoel over me. Het was tenslotte een hele mooie, rustige droom. En die man was er nog steeds.

Als je het dan de volgende dag vertelt aan twee mensen en ook uitlegt dat je oren sindsdien fluiten, krijg je leuke antwoorden. De man die altijd bij me is, is mijn beschermengel, ik moet hem gaan zoeken in de Indianenwereld, het fluiten van mijn oren komt omdat ik niet luister naar mijn innerlijke stem, hogere zelf.

Ik ben opnieuw geboren, heb mijn beschermengel gezien en mag gaan luisteren naar mijn hogere zelf.

Ik ben nieuw en ga het wagen. Luisteren en handelen zoals ik het mag en hoor te doen.

 

Wie ben ik/jij?

Vaak komt die gedachte bij mij op. Wie ben ik nu helemaal? Waarom wil ik de wereld laten zien wie ik ben, wat ik kan en wat ik voel? Want hoe komt het dat ik dat allemaal weet of voel?

Ten eerste is het belangrijk dat ik weet hoe dat komt? Nee, absoluut niet. Ten tweede, maakt mij dat anders? Nee ook niet.

Dit gevoel kennen we allemaal, spiritueel of niet, we hebben allemaal wel iets wat we kunnen en waarover we ons afvragen hoe het komt dat we het kunnen. Een gave of een gift. De een kan goed koken en wordt kok, de ander is goed met mensen en gaat de verzorging in of de horeca. Sommige mensen zijn geboren beschermers, politie, brandweer.

De meeste zeggen dan dat het hun beroep is. Maar ik noem het liever je roeping. Want of er is in dit leven iets gebeurd waardoor je dit bent gaan doen of je neemt het mee uit je vorige leven. Alleen weten we dat niet. Waarom ben je dit gaan doen?

Je ziel heeft een geheugen, je ziel neemt mee uit de vorige levens wat goed is voor jou. Dat waardoor jij kan zijn wie je wilt en moet zijn, maar niet altijd kunt zijn. Dit omdat de omstandigheden er niet naar zijn of omdat je de keuze niet kan maken om je leven te leiden zoals je het mag leven.

Die keuze kan ik ook maar niet maken, ik blijf ook in gevecht met mijn ego. Rot-ego, omdat het bepaald hoe ik mag leven en kan leven, niet hoe ik wil leven en mag leven. Maar geldt dat ook voor jou? Kun jij die keuze wel maken en hoe gaat dan je leven er uit zien? Wil jij die keuze wel maken, die ik nog niet heb gemaakt? Ik was een eind op weg, maar ben weer terug gevallen. Ik moet het trappetje weer vinden naar mijn hogere ik. Stapje voor stapje, treetje voor treetje.

Ik ben weer begonnen, sommige dingen gaan alweer vanzelf. Schrijven gaat automatisch zonder na te denken(ik moet alleen de spellings- en taalfouten eruit halen), mijn kaarten komen ook wel weer. Magnetiseren is gewoon een gevoel wat ik krijg bij mensen en dan mijn handen erom heen leg. Het komt wel weer, beetje bij beetje. Onderweg naar mijn zielendoel.