“Verlies is onderdeel van het leven. Laat het los en laat de tijd je helen. ”

Verlies is onderdeel van je leven, je kunt niet zonder, het gaat niet zonder. Verlies hoort bij je DNA, zit in je DNA. Maar daarom is het nog niet leuk.

Ik heb er een hekel aan om te verliezen, iets of iemand, een voetbalwedstrijd van mijn club. Maar ik heb geleerd dit te accepteren, opstaan en weer doorgaan. Verlies van naasten is weer heel wat anders, je moet ook wel opstaan en weer doorgaan, maar het blijft langer in je systeem zitten. Het gaat er eigenlijk nooit uit, maar je gaat wel verder.

De pijn blijft in je systeem zitten, je leert er mee leven. Maar gaat nooit weg, een chronische pijn. Natuurlijk niet te vergelijken met een echte chronische ziekte, maar bij sommige mensen zeurt het wel. En door die zeurderige pijn vermindert hun levensplezier.

Het verlies accepteren is de eerste stap, maar wel vaak de moeilijkste. Zodra je dat gedaan hebt, realiseer je je ook dat het gevoel anders is geworden. Met dat gevoel mag je aan het werk gaan, gaan voelen wat het met je doet en hoe je het kan gebruiken om weer te groeien in je leven. Verlies is namelijk ook een levensles, het maakt je sterker, je wordt er een ander mens van. Een mooier mens met een levenservaring, die levenservaringen zorgen voor levenswijsheid.

Levenservaring en levenswijsheid maken een mens, een mens die door dalen en over bergen is geweest. Een mooi mens.

Namasté